Untitled Document

Chilly Willy Loony Goony and the free American Indian Hippy Blues street fruits(B)

Slechts weinig animo bij aankomst in het gezellig cafeetje van Michel. Dan maar bij zanger van dienst den Huibbe gaan zitten om wat te praten met een koffietje (om wakker te worden!). Aan de playlist te zien gingen we wel veel te horen krijgen voor het weinige geld dat ergens gedurende de avond opgehaald werd onder de aanwezigen. De familiesfeer is hier altijd troef, ieder kent ieder en gezien de geringe reclame komt daar niet veel nieuw volk bij, maar degenen die er geweest zijn, komen wel meestal terug.

Rond 22u werd het startschot gegeven door de sterke beats op Wish you would, door de ongelooflijk enthousiaste drummer Walter Cuyvers, die met zijn 67 kaarsjes een opsteker is voor ieder die denkt dat men op leeftijd een rustiger leven moet gaan leiden. Met het ritmische Backscratcher was het de beurt aan mondharmonicaspeler Yvan Duchène om te laten horen dat hij een toch wel prominente rol speelt in de formatie. Na Watch Yourself kwam de band pas los met het Sonny Boy Williamson nummer Don’t start me talking, waarin gitarist Acé (afkorting voor Alain Counyé) op de voorgrond trad met puik snaarwerk. Na een traag nummer kregen we een meer funky slow, Tinaneenanuu waarin Dirk Cuyvers (zoon van de drummer) demonstreerde dat hij behalve zijn job van ritmische gitaar, ook het betere solowerk aankan en dit gingen we nog wel meer te zien krijgen die avond. Daarna hoorden we een Otis Rush versie van een Buddy Guy song waar de trage uitersten afwisselden met een snel middengedeelte. Het nummer Mother in law ligt de groep uitstekend, iets sneller en met meeslepende harpklanken. Na 300 pounds werd de eerste set afgesloten met She’s gone, een nummer van Hound dog Taylor maar met een danig eigen interpretatie dat het bijna als eigen nummer mag bestempeld worden. Hierin kwam bassist Chappy (Kris Lambert) goed aan zijn trekken.

Na de pauze werd aangevat met wat Mike Morgan werk, inclusief deskundig gebruik van slide gitaar door Acé. Drummer Walter kon dan weer zijn hartje ophalen met Bo Didley’s Pretty thing. Ongelooflijk welke punch die man nog bezit en je hoort regelmatig geroffel van de oude doos, wat door de aanwezigen zeer gewaardeerd werd. You’ve got me wrong was dan weer een zware slow waarin Dirk weer het solowerk overnam. Je voelde dat zowel de spelers als het publiek er echt zin in hadden. De enigen die minder blij waren, waren de fotografen. Gezien de zeskoppige groep hadden ze alles opgesteld in het zaaltje achteraan ipv voor de bar, en met de bestaande lusters was het ofwel keukenlicht, ofwel één wit ampulletje achter het orkest. ChillyWilly had ook z’n eigen versterkers mee wat ruim voldoende was voor die plaats. Dus geen PA, mengpannelen of spots, en toch volle ambiance in de keet krijgen, daarvoor moet je van het goede hout gesneden zijn. Na Little Girl werd het pas goed meestampen met een polonaise achtig Pocket Full waarin zanger en bassist enthousiast op het kleine podium zaten te springen. Met Chicken up kregen we een fantastisch samenspel tussen Acé en harpist Yvan. Na Help me gingen we naar New Orleans en terwijl den Huibbe zijn keel ging smeren aan de toog kregen we daar een instrumentale versie van te horen. Van de 35 aanwezigen waren toch zeker 10 muzikanten zodat het van hieraf meer op een jamsession begon te lijken. Eerst kregen we Chris, mondharmonicaspeler van Reverend Hotrod die een goede foot stumper bracht met zijn versie van Backscratcher. Na Tail Dragger mocht ie z’n harp terug omwisselen voor het fototoestel. Hip Shake was echt z’n tittel waard en stilzitten werd steeds moeilijker. Met Hitchy was Walter helemaal ontketend en sloeg er serieus op los maar werd ook een beetje moe. Geen probleem, Drummer Jos uit Peer nam effe z’n plaats in en de basgitaar werd rond de nek van Ronald Burssens, bassist van Cora Lee gehangen. Met die formatie werd dan T-bone gebracht. Met Mojo had de originele bezetting terug plaatsgenomen en werden de bandleden individueel wat voorgesteld. Het enthousiaste publiek vroeg en kreeg een bisnummer onder de vorm van Mellow down waarin het betere slagwerk een prominente rol kreeg. Den Huibbe en Chappy hadden er nog steeds zin in en hun springende danspasjes waren daar het beste bewijs van.

Ondertussen was het één uur geworden maar bijna iedereen bleef nog veel langer rond de toog hangen waar Michel’s dochter haar best deed om de dorsten te laven. Niks dan lachende gezichten te zien, zowel bij de bandleden als bij het publiek. Ongelooflijk dat daar niet meer volk op afkomt, en dat Michel de moeite blijft doen om zulke optredens te organiseren. De locatie is makkelijk te vinden, parkeren en kamperen zijn geen probleem, en als je te moe bent om naar huis te rijden kan je er nog altijd een kamer nemen, meer moet dat voor mij niet zijn. Bedankt aan iedereen die er voor gezorgd heeft dat ik een prachtige avond heb gehad. (Laurence)